“Ik wil niet op mijn moeder lijken.”
We hebben het waarschijnlijk allemaal weleens geroepen. Ik ga het anders doen. En gaandeweg kom je erachter dat je toch wel heel erg op je moeder lijkt en onbewust dingen van haar hebt overgenomen. Zo heb ik ook vaak geroepen dat ik het anders zou doen. En uiteindelijk blijkt de weg die ik bewandel heel erg op die van mijn lieve mams te lijken.

Tijdens mijn verhuizing vond ik nog een oud krantenknipsel waarbij zij haar diploma Traditionele Geneeskunde kreeg uitgereikt. Op haar 55ste. Het was een van haar eerste studies en er volgden daarna nog vele. Met als gevolg de start van haar eigen praktijk.
In mijn 40ste levensjaar gooide ik het roer om. Verschillende opleidingen volgden. Ik ging van loondienst naar het starten van een eigen onderneming. Op mijn 50ste, na mijn scheiding, werd mijn leven pas echt anders. Na een samenzijn van 36 jaar bleek dit een keerpunt te zijn in mijn leven.

Mezelf terugvinden

Mezelf terugvinden, dat was wat ik had te doen. Tijdens mijn reis van heling werd ik me bewust van de ongezonde symbiose die ik had met mijn moeder. Een diepgewortelde angst voor verlating. Daarmee stapte ik in behoeftige relaties die mij precies gaven wat ik nodig had: warmte en verbinding.
Dat ik mocht leren op eigen benen te staan, niet meer afhankelijk te zijn en mijn eigen autonome stappen te volgen, was heel spannend en bracht pijn naar boven. Het werd tijdens mijn innerlijke reis steeds meer duidelijk dat ik de angst voor verlating – net als mijn moeder – en daarmee een gemis en een onderdrukt verlangen mocht genezen.
Naar vertrouwen en innerlijke vrijheid.

Een reis om mijn eigen weg te gaan en mijn eigen plek te vinden binnen het familiesysteem. Mijn verlangen, samen met mijn autonome zelf een authentiek, gedragen leven in volwassenheid. Een moedige weg van overleven naar diep vertrouwen. Weten dat verlies niet betekent dat de ander er niet meer is, maar in mijn hart nog steeds voortleeft.

Was dit makkelijk?
Nee, soms niet. Het is een weg van vallen en opstaan met tijdelijke ongemakken en confrontaties.
Mijn moeder is inmiddels 90 jaar…..En nog steeds werkt ze af en toe in haar praktijk. Ik ben super trots op haar. Een wijze, krachtige vrouw die anderen nog steeds mag inspireren. Ze is een voorbeeld voor velen en vooral voor mij.

Met jouw moeder in je hart, kun je het leven aan.

Herken je jezelf hierin? Loop je tegen dezelfde patronen aan als je moeder? Voel je dezelfde angsten en beperkingen? Je hoeft dit niet alleen te dragen. Speciaal ter ere van de 90e verjaardag van mijn moeder, bied ik nu een Van Hart tot Hart- sessie aan met extra aandacht voor het helen van de moederwond. In deze liefdevolle sessie kijken we samen naar wat er mag worden gezien en geheeld in jouw relatie met je moeder en met jezelf.

Voel je dat dit bij je past? Neem dan contact met me op voor een Van Hart tot Hart-sessie.

Er komen vrouwen in mijn praktijk waarvan beide ouders de oorlog hebben meegemaakt. Zij komen vaak uit grote gezinnen en zijn opgevoed in schaarste. Moeders die geen opleiding konden genieten en niet het leven konden leven waar ze naar verlangden. Vrouwen die geleerd hebben hun eigen gevoelens te onderdrukken. Ze moesten meehelpen in het gezin en kregen niet de kans om zichzelf verder te ontwikkelen. Veel van onze moeders zijn niet volwaardig gezien in hun behoeften en verlangens omdat ze zelf ook niet de moeder hebben gehad die kon geven wat ze nodig hadden.

Deze onvervulde behoefte van de moeder wordt vaak geprojecteerd op de kinderen. En zo gaat een hele generatie vrouwen door het leven als een aangepaste volwassene die niet meer weet wie ze nu daadwerkelijk zelf is. Wanneer je niet hebt gekregen wat je nodig had, tast dit je vermogen tot zelfliefde en eigenwaarde aan.
Je kunt een patroon hebben ontwikkeld: dat je er alleen voor anderen bent i.p.v. eerst voor jezelf.
• Dat je voor anderen ontzettend aardig bent, maar voor jezelf snoeihard.
• Dat je heel veel kunt geven, maar niet in staat bent om te ontvangen.
• Dat je voortdurend streeft naar perfectie en je eindeloos afvraagt of je wel goed genoeg bent.

De eerste stap naar zelfheling.

Je bent voortdurend op zoek naar die bevestiging. En je vraagt je af: wie zorgt er nu eigenlijk voor mij?
Wat je ooit als kind van je moeder verlangde en niet hebt gekregen, zoek je nu in de ander. Dat kan gaan over goedkeuring, genegenheid, warmte, liefde, erkenning….. Maar niemand kan je moeder vervangen. Daaruit ontstaat te allen tijde een verwachting dat een ander ons moet geven wat we nodig hebben en voor de ander is dat niet uit te houden. Je houdt jezelf daarmee gevangen in een emotionele illusie. Erkenning geven aan je eigen tekortkomingen is de eerste stap naar zelfheling om vervolgens in je eigen kracht en autonomie te komen staan. Wanneer je verantwoordelijkheid neemt over je eigen emotionele proces, ben je niet langer afhankelijk van de ander.

Heel je innerlijke wond.

Het helen van de moederwond en ook vaderwond, begint bij bewustwording.
Het besef dat je ouders gegeven hebben wat ze je konden geven. Het besef dat ouders verantwoordelijk zijn voor hun eigen deel, of ze dat nu oppakken of niet. Met het helen van de moederwond breng je vervulling en overvloed in je eigen leven, waarbij het jou goed mag gaan.

Van hart tot hart…..

Het zou een vroeggeboorte met complicaties worden. Geen boodschap waar je als zwangere vrouw zomaar rustig onder blijft.
Bij de 20-wekenecho bleek een bloedvat verkeerd te liggen: dwars door het vlies, pal voor de uitgang. Natuurlijk bevallen zou fataal zijn, voor moeder én kind. Een keizersnede was dus onvermijdelijk, alleen verschilden de artsen van mening over het moment: bij 32 weken? Of beter bij 36?

Ze kwam bij mij. Radeloos door zorgen die niemand voor haar kon dragen.
Ik vroeg: ‘Heb je al met je kindje gepraat?
Zachtjes. Van binnen. Van hart tot hart.
Dat het veilig is. Dat hij welkom is.’
Want via de placenta geef je natuurlijk voeding door, maar ook gevoelens. Stress, liefde, vertrouwen. Voor deze moeder gebeurde iets bijzonders. In verbinding met zichzelf en haar zoontje vond ze rust. Het kleine mannetje groeide en werd met acht maanden gezond geboren. Geen couveuse nodig.

De geboorte is voor veel mensen een vergeten stuk.

Dat is heel begrijpelijk. De herinneringen hieraan worden niet in volle bewustzijn herinnerd en kunnen daardoor niet besproken worden.  Maar de manier waarop we ter wereld zijn gekomen is heel bepalend voor ons verdere leven. Vooral voor wat betreft onze hechting. Het kan zijn dat dit verhaal iets in jou raakt, zonder dat je precies weet waarom. Misschien voel je spanning in je buik. Of een soort onrust, terwijl er niets aan de hand lijkt. Soms draagt je lichaam nog herinneringen van vóór je geboorte. Gevoelens die niet van jou lijken te zijn, maar die je wel bij je draagt. Misschien ben je vaak alert, alsof er iets mis kan gaan. Of heb je moeite je in relaties te verbinden, terwijl je juist verlangt naar echte nabijheid. Alsof er ergens een basisveiligheid ontbreekt, zonder duidelijke reden.

Je bent welkom, zoals je bent.

Wat jouw moeder ooit voelde, leeft mogelijk nog in jou voort. Maar jij bent nu volwassen. Jij mag ervaren dat je veilig bent.
Dat je welkom bent. Dat je er mag zijn. Voel je dat er in jou iets geraakt wordt? In mijn nieuwe sessie ‘Van Hart tot Hart’ gaan we samen terug naar jouw geboorte.
We luisteren naar wat je lichaam zich herinnert.
Zodat je kunt ontvangen wat je toen nodig had.
Omdat het nooit te laat is om thuis te komen in jezelf.

Durf jij echt te gaan voor je verlangen? Of laat je je (onbewust) nog leiden door gedachten en overtuigingen? Durven kiezen voor wat je echt wilt, klinkt mooi, en dat is het ook. Maar makkelijk is het niet altijd. Je merkt soms dat je allerlei gedachten en overtuigingen hebt die jou belemmeren om te doen wat je diep van binnen verlangt. Misschien zelfs datgene waarvoor je hier bent, je levensmissie.

Je lichaam is je innerlijke gids.

Maak contact met je verlangen.

“Laatst kreeg ik een bos bloemen van een vriend, en die heb ik niet aangenomen,” vertelde een cliënte me. Ik vroeg haar wat maakte dat ze dat niet had gedaan. “Ik had het gevoel dat hij dan iets van me wilde.” Zomaar iets krijgen roept vaak iets in ons op. Een ongemakkelijk gevoel. Alsof we meteen iets terug moeten doen. Of dat het een voorwaardelijk geven is. Voor wat hoort wat. Dat zie je ook bij complimenten. We vinden het vaak lastig om ze te ontvangen. Als iemand zegt dat ze je kleding mooi vinden, zeg je dan ook wel eens: “Oh, die heb ik al jaren in de kast hangen”?

Waarom geven we liever dan dat we ontvangen?

Ontvangen kun je leren.